Ik baal als een stekker. Heb ik eindelijk iets gevonden wat ik incidenteel kan doen, zonder aan een maandabonnement vast te zitten en ken ik ook nog eens iemand die me de eerste keer wegwijs kan maken, is zij verhinderd. Dus zal ik, als ik toch heen wil, alleen moeten gaan.

Ik ben nou eenmaal niet zo’n held. Ik vind het spannend om voor de eerste keer ergens heen te gaan. Of het nou een onbekende winkel of stad is, of voor de eerste keer bij iemand op de koffie, laat staan voor de eerste keer naar een les Aqua Combat in het zwembad, waar ik niemand ken, behalve de instructrice. Dat is niet altijd zo geweest, maar ergens onderweg ben ik die bravoure kwijt geraakt.

Het begint vanavond om half negen. Het is zeven uur. De kinderen liggen op bed. Ik maak mijn man gek met mijn gedrentel en met mijn gezever of ik nou wel of niet zal gaan. “Of je gaat wel, óf je gaat niet. Maar houd alsjeblieft op met dat zenuwachtige gezeur! Make up your mind!”

Aan hém heb ik nu dus even niets. Ik zet mijn trots opzij en tik driftig een berichtje op mijn telefoon aan diegene die in eerste instantie met me mee zou gaan. Een spervuur van vragen schiet ik op haar af, in de hoop dat ze het snel gaat lezen. Waar moet ik heen, waar moet ik me melden, hoe zit dat met betalen, welke kleedkamer moet ik hebben, moet ik mijn zwemkleding alvast aan hebben of doet iedereen die daar pas aan? (Ik heb natuurlijk geen zin om als enige in mijn totale blootje te staan. Stel je voor zeg.)

Gelukkig leest ze al snel mijn berichtje en begrijpt zij precies hoe ik me voel en legt alles tot in detail aan me uit. Tot waar ik mijn handdoek moet ophangen. De lieverd.

Bij het zwembad aangekomen, weet ik door haar instructies, als een vaste klant, feilloos de weg te vinden. De anderen beginnen gelijk een vriendelijk kletspraatje en lijken mij heel sympathiek. Het beruchte etalageraam van het zwembad is leeg, dus ook dát is een hele geruststelling. Vanavond geen aapjeskijkers.

Ik duik in het water en zwem een paar keer op en neer. De instructrice arriveert ook, dus we kunnen aan de slag. Zij vertelt me nog even dat alle oefeningen met de armen en benen, onder water gedaan moeten worden. Dus braaf spreid ik mijn benen ietsjes, zodat ik tot mijn schouders onder water kom te staan. Ik ben tenslotte niet één van de kleinsten.

Een lekker up-tempo muziekje wordt op gezet en de Combat kan beginnen.

Ik kan jullie vertellen; het líjkt simpeler dan het is. Ik heb nooit aan dit soort dingen meegedaan en ook niet aan Zumba of Kicking-it of wat dan ook, dus dat helpt natuurlijk ook niet. Maar om de oefeningen dan ook nog onder water te doen, met de weerstand van het water om de oefeningen te verzwaren?!

Energiek en vol vuur doet de instructrice op de kant de oefeningen voor en als een brave leerling probeer ik de oefeningen in het water precies zo na te doen. Mijn motoriek is niet de beste en ik verlies dan ook herhaaldelijk mijn evenwicht, al helemaal als blijkt dat ik uiteraard precies de verkeerde plek heb uitgezocht. Een meter van de plek waar ik sta, verdwijnt de bodem de diepte in, dus als ik net iets te ver naar links stap, kieper ik zo de diepte in. Maaiend met mijn armen probeer ik dan weer op mijn plek te komen en zo soepel als het maar kan de oefeningen weer op te pakken.

Als ik steels om mij heen kijk, merk ik dat ik niet de enige ben die soms worstelt tegen het water, dus ietwat minder beschaamd vecht ik verder.

De instructrice roept enthousiast: “Tandje erbij dames!” Zij kan makkelijk lullen, daar op het droge, maar vooruit, we zetten de versnelling nog wat hoger. We maaien, duwen en trappen het water weg, een waar gevecht met het water. Goed gekozen die naam!

Al met al is het heerlijk om te doen. Heel inspannend, zonder gelijk aan de kook te raken, doordat je in het koele water staat. Alle spieren zijn aangenaam warm. Wanneer ik later thuis op de bank zit, gloei ik nog lekker na. Ik open een Radler en proost op mezelf: “Gevecht tegen het water, maar vooral met mijn onzekere zelf, vandaag in ieder geval met glans doorstaan!”

*