Verbluft kijkt ze nog eens door de zoeker van de camera. Ze gelooft haar ogen niet. Ze knippert met haar ogen. Ziet ze dat nou echt?! Ze verplaatst haar blik boven de camera en kijkt over de camera heen, naar haar dochter op de trampoline. Die babbelt er op los en is zich niet bewust van haar moeder die net een rolberoerte kreeg.

Drie uur geleden had de pakketbezorger dan eindelijk haar nieuwe camera bezorgd. Ze stond te trappelen om hem uit de verpakking te halen en uit te proberen, maar haar tweeling gaf haar geen seconde rust. Het was half één, hoogste tijd voor de lunch. Bovendien was de ene helft niet fit. Moe, hangerig en jankerig. Berustend had ze de doos voorlopig weggelegd en had haar kroost voorzien van brood en drinken.

Na het eten, dat door de één als een uitgehongerde pup naar binnen werd gewerkt en door de ander eindeloos verplaatst werd over het bord, zonder dat er ook maar een kruimel de mond in verdween, had ze het arme kind onder groot protest in bed gelegd. De andere helft had ze zoet gehouden met het magische tekenbord, onderwijl de snikkende zieke over het bolletje aaiend. De tranen liepen nog over de wangetjes, als de ogen dicht vallen en de vertraagde ademhaling de komst van de slaap verraadt. Zo stil als ze kon had ze zich uit de voeten gemaakt met haar andere dochter.

Het was mooi weer, dus ze had de babyfoon meegenomen de tuin in. Haar dochter nam de gelegenheid te baat en nam bezit van de trampoline, die ze normaal gesproken altijd met haar zusje moest delen. Nadat ze eerst een half uur uitzinnig had zitten springen op dat ding, was ze nu in druk gesprek met haar denkbeeldige vriendinnetje Belle.

Onderwijl had zij de doos met camera uitgepakt en inmiddels aan de praat gekregen. Driftig was ze aan het fotograferen geslagen, toen haar blik zich richtte op haar dochter op de trampoline. Teveel tegenlicht. De zon scheen precies in de camera. Juist op het moment dat ze haar focus wilde veranderen ziet ze iets in de camera, dat haar doet blijven hangen.

Voor het gezicht van haar dochter fladdert iets. Een vlinder? Ze zoomt in en probeert scherp te stellen. Het lijkt inderdaad een vlinder. Maar dan met benen. En armen. En een hoofd. Wanneer ze ongelovig over de camera heen kijkt, ziet ze niets. Behalve dan haar dochter die druk in gesprek is met Belle. Dat doet ze dagelijks. Ze weet niet beter. Ze weet alles over Belle.

Belle is een elfje. En het vriendinnetje van haar dochter. Via de afgeluisterde gesprekken van haar dochter met Belle komt ze van alles te weten over de belevingswereld van haar dochter. Wat haar dwars zit, waar ze over nadenkt, waar ze mee bezig is. Belle is bang voor andere mensen. De enige die ze vertrouwd is haar dochter, dus daarom laat ze zich ook nooit aan anderen zien. Zelfs niet aan haar tweelingzusje.

Ze weet nog goed dat zij, tig jaar geleden ook zo’n vriendje had. Beer. Beer was geen elfje, maar een kabouter. Een kabouter tegen wie ze alles kon zeggen, die alles begreep en die haar eenzaamheid als enig kind doorbrak.

Dat het denkbeeldige vriendinnetje van haar dochter een totaal andere functie heeft, namelijk het af en toe loslaten van de onlosmakelijke band met haar tweelingzusje, snapt ze, begrijpt ze en juicht ze toe.

Ze kijkt nog eens door de zoeker. Ze is het beeld kwijt. Ze zoomt uit, opnieuw weer in, stelt scherp en já hoor, daar is ze weer. Haar hart staat stil. De tijd staat stil. Versuft kijkt ze naar haar dochter en het elfje. Minuten gaan voorbij. Dán, ineens, komt ze bij haar positieven. Ze zoekt onwennig naar de sluiterknop. Waar zit dat ding! Ze verplaatst haar blik naar de bovenkant van de camera, vindt de knop en drukt hem in. En nog eens en nog eens. Snel kijkt ze weer door de zoeker. Ze ziet de verschrikte blik van haar dochter, die geschrokken de hand voor haar mond heeft geslagen. Belle is verdwenen.

Boos roept haar dochter: ‘Nu heb je haar weggejaagd!’ Ze draait haar rug naar haar toe en blijft daar het half uur daarop mokkend zitten.

Wanneer ze ’s avonds, als de kinderen op bed liggen, de camera er weer bij pakt, de foto’s inlaadt op de laptop en de foto’s bekijkt, is er geen spoor van Belle op de foto’s te vinden. Wonderlijk. Ze wéét wat ze gezien heeft. Ze weet ook dat dat niet kan. Ze besluit haarmond te houden. Niemand zal haar geloven. Maar haar wereld heeft weer een stukje magie terug…

*