Na alle euforische verhalen van de afgelopen twee weken, nu even een stukje realiteit. Niet álles is hier namelijk tot nog toe zo gladjes verlopen. Gruwel mee:
Het idee dat we misschien volgend weekend alweer naar huis moeten, stemt ons behoorlijk somber. Laten we deze unieke kans om drie maanden in dit prachtige land te wonen en te werken nu aan ons voorbij gaan? Was alle moeite voor niets? Hebben we de kinderen voor niets dit avontuur in gesleurd? Of nemen we de gok, het risico en halen álles uit onze tijd hier.
Het is te ingewikkeld (we snappen het zelf nog niet eens helemaal) om uit te leggen waarom en hoe, maar het komt er op neer dat het feit dat M. hier nu drie volledige maanden is en niet meer wekelijks heen en weer vliegt naar Nederland en het feit dat wij als gezin hier nu ook drie maanden zijn, de zaken voor de Noorse overheid behoorlijk verandert. Dit hadden wij van te voren al uitgezocht en op zich was dit allemaal geen probleem (vertelden de Noorse autoriteiten ons na het plegen van diverse telefoontjes), maar het vergde alleen het een en ander aan administratief gedoe en invulwerk zodra we in Noorwegen aankwamen. Geen reden om deze kans aan onze neus voorbij te laten gaan, vonden wij. Een paar papiertjes invullen leek ons een kleine prijs voor drie maanden wonen in Ronja-de-Roversdochter-Land.
Echter, na een week in Noorwegen, blijkt al snel dat dit allemaal toch niet zo eenvoudig is. Er moeten vooral veel formulieren opgevraagd en ingevuld worden. Het ene formulier hangt af van het ander en zonder het ene kun je het andere niet aanvragen. Bovendien draait de administratieve molen hier hysterisch makend, hemeltergend langzaam en moet dit allemaal op verschillende plekken ingeleverd worden. Al snel begrijpen we er niets meer van. Enige logica zit er voor ons gevoel niet in. Maar we ploeteren ons door de Noorse bureaucratie heen en proberen dit vooral niet een domper te laten zijn voor het plezier wat we hier hebben.
Op zich lukt dat heel goed, alleen dit wordt een beetje lastig als je de kosten voor de huisvesting hier, die voor ons betaald zou gaan worden, eerst zelf moet voorschieten. En dat zijn geen kinderachtige bedragen hier. Zeker voor Nederlandse begrippen. Bovendien: we hebben nóg een huis met alle bijbehorende lasten die we moeten betalen in Nederland. En, we hebben alleen de mondelinge toezegging dat dit uiteindelijk allemaal gedekt gaat worden… dus dat is flink slikken.
We zitten nu inmiddels in de derde week en het begint er op te lijken dat we aan alle voorwaarden voldoen om hier drie maanden te kunnen wonen en werken, alleen het duurt nog minstens twee weken voordat we hier definitief bevestiging van krijgen. Dus dat betekent dat we in ieder geval tot die tijd en misschien nog langer de meer dan dubbele lasten zelf moeten dragen hier.
Jullie zijn knettergek, jullie sporen niet! Ik hoor het jullie denken en roepen. Misschien is dat zo…, maar tot nog toe zijn de belevenissen, ervaringen, avonturen en prikkels die we de afgelopen twee-en-een-halve week gehad hebben onbetaalbaar. Voor ons gevoel, afgezien van die administratieve rompslomp, leven we nu onze ultieme droom. En dat, is met geen geld te betalen. De tijd zal leren of we hier financieel goed aan doen, maar voor de rest is dit nu al een onvergetelijk avontuur.
