Het is stil, zo stil. Het meer ligt glad en jong voor me uitgestrekt. Slechts heel af en toe en lieflijk speels, golven kleine rimpeltjes over het wateroppervlak, veroorzaakt door de tedere ademhaling van een aan de heuvels ontsnapt briesje. Het hoge bos en de heuvels om het meer heen, zorgen ervoor dat het in een soort winddichte bubbel ligt. Het water groeit, wordt ouder, wijzer, schenkt leven, maar tot nog toe heeft datzelfde leven geen schadelijke invloed gehad. Dit kristalheldere water voorziet ons huis en vele andere huizen hier van drinkwater.
Tijdens een wandeling stuitten we eergisteren op een mysterieuze betonnen toren, midden in het bos. Er zaten geen ramen in, alleen een deur halverwege de toren, die was afgesloten met een kettingslot. Een gammel trappetje leidde naar die deur toe. Onze nieuwsgierigheid was geprikkeld. Er waren geen bordjes, geen teksten, geen logo’s, niets dat ons wijzer maakte over het hoe en waarom van deze toren. Onze fantasie sloeg op hol. Van gevangen prinsessen, magische wezens die alleen ’s nachts tot leven komen, tot arme, opgesloten, ontvoerde kindertjes, alles passeerde de revue. Later wordt ons na navraag verteld dat die toren gebruikt wordt om het water in het meer te filteren, te behandelen met uv-licht en vast nog wat andere dingen, voordat het getransporteerd wordt naar onze huizen als drinkwater. Noorwegen staat, als ik het goed heb, pin me er niet op vast, op de tweede plaats in de wereldranglijst van het land met het schoonste drinkwater. Toch vind ik het een raar idee dat dit water hier straks door mij zal worden gebruikt om de ranja aan te lengen en koffie te zetten.
Ik kijk naar mijn weerspiegeling in het water. Ik herken haar niet. Een wakkere, blozende, jonge veertiger kijkt me aan vanuit het water. Ze is tegelijkertijd stoer en onafhankelijk als romantisch en dromerig. Achter haar ligt een kleurrijk sprookjesbos en wordt de blauwe lucht slechts onderbroken door een paar krullerige wolken. Ze is degene die ik altijd graag zou willen zijn, hoe ik me zou willen voelen, in een wereld waar ik zou willen toeven. Plots zwemt een vis haar gezicht in. Ik schrik en laat me vallen, raak het wateroppervlak, vul de contouren van mijn spiegelbeeld en kom aan de andere kant weer boven. Ik schud mijn zorgen als waterdruppels van me af, recht mijn rug en zwaai vriendelijk naar de vermoeide veertiger onder het wateroppervlak. Ik vervolg mijn pad langs het meer, voor heel even ben ik in staat de zwaarte van de wereld en alle verantwoordelijkheden en verplichtingen te vergeten. En dat mag een heus wonder heten. Piekje out.
