Deel 1 gemist? Klik hier.   Deel 2 gemist? Klik hier.   Deel 3 gemist? Klik hier

*

Ik heb me ooit eens ingelezen over wat de juiste handelwijze zou zijn, wanneer je in de auto te water zou gaan. Flarden van de toen gelezen informatie flitsen nu door mijn hoofd. Lifehammer. Lampen. Gordel. Ik probeer grip op die stukjes informatie te krijgen, maar ze zijn te glibberig en schieten snel weg in de vele spelonken in mijn hoofd. Bovendien is er geen tijd meer.

De neus van de auto klapt op het water en de airbags knallen uit hun behuizing. De auto blijft even met de achterkant omhoog staan in het water en kiept dan traag en metalig kreunend achterover.

Even weet ik niet waar ik ben. Mijn hoofd heeft een flinke klap tegen het zijraam gehad en versuft probeer ik me te oriënteren. Ik hang ondersteboven in de gordels. Ik kijk om me heen, maar het is te donker. Ik zie niets. Ik roep M. en de kinderen. Geen reactie. Alleen achter me hoor ik een zacht, jammerend gekreun. Ik tast naar de verlichting in de auto. Het zwakke schijnsel van de binnenlamp verlicht het levenloze lichaam van M. dat als een zoutzak in de gordels hangt. Achter me hangen J. en A. ook in hun gordels. J. kijkt knipperend met zijn ogen naar een punt beneden hem, maar reageert niet als ik zijn naam roep. A. tilt moeizaam haar hoofd op, wil met haar hand haar haar wegduwen, maar stopt en kijkt dan vol afgrijzen naar haar hand, die in een rare hoek aan haar arm hangt. Het wit van een uitstekend bot glimmert ons tegemoet vanuit haar onderarm. Maar op de één of andere manier vind ik het stille lichaam en de starende ogen van J. nog veel beangstigender.

Een golf van misselijkheid doet me kokhalzen en in actie komen. Ik probeer de gordel los te krijgen, maar deze is geblokkeerd door mijn gewicht, Ik grabbel panisch naast me in het portiervakje naar de lifehammer, waarvan ik weet dat die daar normaal gesproken ligt, maar tevergeefs. De vakjes zijn leeg. Ik werp een blik op het plafond onder me waar van alles en nog wat ligt. Snoeppapiertjes, een tablet, een halfleeg flesje drinken, een zakje hondensnoepjes, potloodjes, papiertjes reisbingo, een handschoen, een regenlaars, een fleecedeken, maar geen lifehammer. Een krankzinnige gedachte fladdert langs: Je moet nodig de auto eens uitmesten dame!

Ik zet mijn voeten op het plafond en duw mijn lichaam weer richting de stoel, in de hoop zo de gordel te deblokkeren, doordat mijn gewicht er niet meer aan hangt. Ik duw en trek aan de gordel, voel dat hij in beweging komt en druk dan snel op de knop om de gordel los te klikken. Toch nog onverwacht val ik uit de gordel, op het plafond, dat zich inmiddels al aan het vullen is met water dat uit allerlei kiertjes naar binnen siepelt. Ik grabbel en graai om me heen over het plafond en vind uiteindelijk de lifehammer. Ik krabbel naar M. en snijd zijn gordel los. Hij ploft naar beneden en laat door zijn gewicht de auto schuin kantelen. De auto vult zich steeds sneller met water. Ik kruip naar de kinderen, snijd hun gordels los en vang ze zo goed en zo kwaad als ik kan op met mijn lichaam.

Dan pas begint A. te krijsen.

**

Wil je als eerste weten hoe dit afloopt? Abonneer je dan op de Nieuwsbrief van Piekje of like Piekje op facebook.