Mijn zoon is Wild van Freek. Zoals zovelen. Moeders niet uitgesloten. Zelfs ik heb de neiging om door de televisie heen te duiken en mee te springen in het diepe. Hij heeft gewoon een hoge aaibaarheidsfactor en bovendien doet hij wat ik ook wel zou willen doen als dagbesteding. (Behalve dan het vele reizen.) Dat wilde enthousiasme is gewoon verrekte lekker. Hij houdt dat ook al zoveel afleveringen vol, dat ik denk dat het niet gespeeld is. Dat hij gewoon zo is en dat is, ik zeg het nog maar eens, gewoon lekker. Wat Eva heeft bezield? Ik was waarschijnlijk zelfs over mijn mierenfobie heen gedaverd en had enthousiast kreten als “fantastisch, gaaf en geweldig” geslaakt en met vleesetende, kannibalistische, reuzen vuurmieren op mijn hand gaan zitten, om te laten zien hoeveel we met elkaar gemeen hadden.
Onlangs zag ik een al oudere uitzending van De Wereld Draait Door University waar hij het college Gif gaf. Bedoeld voor volwassenen. Ik moet zeggen dat dit mijn bewondering voor de man alleen maar vergrootte. Ik bedoel: Die man is niet alleen een media-hype, maar hij heeft ook echt wat te vertellen. Bovendien scoorde hij bonuspunten door Matthijs van Nieuwkerk te dwingen zijn angsten onder ogen te zien en een koningscobra te melken. Das gewoon grote klasse. Het gemak waarmee hij Matthijs dit liet doen, die zelfverzekerdheid…. De machteloosheid van Matthijs…. Jammie!
Maar goed, mijn zoon is dus wild van Freek. Freek is niet alleen vermakelijke televisie, maar de hoeveelheid informatie die hij spelenderwijs in zijn filmpjes stopt is inmens. Zo inmens dat het mijn zes-jarige zoontje wel eens duizelt. Zo had hij laatst wat meegekregen over de evolutie. Het ontstaan van leven. Dat werd hem wat teveel. Na een uurtje peinzen of liever stuiteren op de trampoline, na het zien van die aflevering, komt hij bij me. Hij wijst naar de vissen in onze vijver om zijn woorden kracht bij te zetten.
‘Vroeger, toen ik nog een baby was, jeweetwel, toen ik nog ieniemienie was, toen had je geen vis en geen eitje. Zonder eitje heb je geen vis en zonder vis heb je geen eitje. En toch is er vis. Dat kan toch niet?’ En na een momentje diep fronsend naar de vissen te hebben gekeken, voegt hij er aan toe: ‘Bovendien, dan heb je twee vissen nodig. Een mannetje en een vrouwtje. En je had nul vis.’ Terwijl hij dat zegt, heft hij zijn gesloten vuistje. Bij mannetje steekt hij zijn wijsvinger op en bij vrouwtje, zijn duim. Bij nul, sluit hij zijn vuistje weer. ‘2-0’ zegt hij. ‘Dat kan dus niet.’
Vragend kijkt hij naar zijn alwetende moeder, die nu het liefst onder een steen wil kruipen,want hoe in Gods!naam leg ik hem dit nu uit, zonder mijn geloofwaardigheid als alwetend orakel te verliezen.
Terwijl mijn hersens ratelen over een zinnig antwoord, zeg ik dat dat een hele goede vraag is, waar de slimste mensen van de hele wereld, al vele eeuwen over nadenken en waar niemand echt het antwoord op heeft. Wat was er eerder: de kip of het ei.
Vernietigend kijkt hij mij aan. ‘Ik heb het niet over de kip, ik heb het over de vis!’ Hoofdschuddend stampt hij naar binnen, kijkt mij nog even kribbig over zijn schouder aan en zegt: ‘Je snapt er ook niets van!’
Hij laat mij achter in de tuin, met het gevoel dat ik compleet tekort schiet. Ik staar naar de vissen en denk: ‘Geloofde ik maar in God, dan kon ik hem een antwoord geven. Dan was het makkelijk. Simsalabim! En er was leven. Maar ik geloof niet. Nergens in. Dus moet ik hem het antwoord schuldig blijven.
Later die dag vertel ik mijn vader dit verhaal. Hij zegt: ‘Dat is wat mensen onderscheidt van dieren, dat we ons dingen afvragen.’
Opgelucht constateer ik: Ik heb tóch iets goed gedaan. Ik heb een mens gebaard!
*
