Een rustige oude dag. Voor wie? Niet voor mij. Maar wel een verrassende oude dag.

Op de dag dat het onverwachte bommetje haar aanwezigheid meldde, duurde het even voordat ik me realiseerde, écht realiseerde wat dit ging betekenen. Dat dit mijn leven compleet ondersteboven zou gooien, dat boven, beneden zou worden, dat links, rechts zou worden, dat er niets, maar dan ook niets meer over zou blijven van mijn toekomstverwachtingen.

We hadden onze dochter zo goed en zo kwaad als dat ging grootgebracht. Zelfs in een “normale” situatie is dit een gigantische opgave. Laat staan, wanneer je dochter een geestelijke beperking heeft.

We hebben met heel ons hart en ziel ons best gedaan en kunnen nu eindelijk min of meer achterover leunen in onze stoelen, met het rustgevende gevoel dat we alles hebben gedaan wat we konden. Het blijft een (extra) zorg natuurlijk, maar we hebben er het beste uitgehaald wat er uit te halen valt. Voor haar. Zodat zij gelukkig is en haar plek in deze wereld heeft gevonden.

En dan valt de bom. Onze dochter is zwanger. Normaal gesproken een reden tot vreugde, nu een reden om je ernstig zorgen te maken. Ze kan er niet zelf voor zorgen, maar wil het wel houden. Haar moederinstinct is groot, zoals ook die van mij. Haar liefde voor dit ongeboren kind is geboren. Zoals ook die van mij. Wat doe je in zo’n geval?

Instinctief was de keuze vrijwel direct gemaakt. Verstandelijk duurde dit wat langer. Maar uiteindelijk werd ik voor het eerst oma en opnieuw mama tegelijk. Ik nam de primaire zorg voor mijn kleinkind over van mijn dochter, mijn dochter de secundaire, maar niet mindere zorg.

Er zullen velen zijn die daar zo hun gedachten, hun meningen, hun oordelen, hun vooroordelen over hebben, die heb ik ook, als ik heel eerlijk ben. Maar wanneer puntje bij paaltje kwam, komt het er gewoon op neer dat ik geen andere keuze kón maken. Daar was ik gewoon niet toe in staat.

Er zijn dagen dat het me extra zwaar valt, dat ik me afvraag of ik de goede keuze heb gemaakt, dat ik twijfel. Maar het gros van de dagen, ben ik een moeder, een oma net zoals iedereen. En ondanks de zorgen geniet ik daarvan met heel mijn hart.

De dingen lopen zoals ze lopen. Sommige dingen heb je geen invloed op, maar verrijken wel je leven, ondanks het feit dat het niet is gelopen zoals je verwacht had. Het heeft mijn leven compleet binnenste buiten gekeerd, maar is dat niet wat er gebeurt als je moeder wordt, als je oma wordt?

Ik kijk naar mijn dochter, ik kijk naar mijn kleinkind. JA, ik had het graag anders gezien. En NEE, ik had het niet anders gedaan als ik het nog een keer over mocht doen.

Bovendien heb ik voorsprong op al die jonge ouders. Ik weet wat ze te wachten staat. Ik weet waar ze tegen aan gaan lopen. En dat is niet iets om te bagatelliseren lieve, onwetende, zorgeloze ouders!

*