Gespannen speuren we hun gezichten af, scannen hun houding, zoeken naar tekenen van onrust of onbehagen. Het is natuurlijk nogal een vraag die we gesteld hebben. Niet zomaar iets. De kinderen waren natuurlijk al een tijdje op de hoogte van onze dromen/plannen om eventueel, misschien, in de toekomst te verhuizen naar Noorwegen, maar dat was altijd toekomstmuziek. Nog niet echt. Ze droomden ademloos met ons mee, maar het was nog niet eerder een echte mogelijkheid. Nu ook nog niet, maar het komt wel al een stuk dichterbij.
Op onze vraag wat ze ervan zouden vinden wanneer wij volgende week al voor drie maanden naar Noorwegen zouden vertrekken, dat ze daar naar school zouden gaan en dat we daar drie maanden zouden leven en wonen, om te kijken of dat bevalt, komt eigenlijk alleen maar de ongeduldige, enthousiaste vraag: ‘Wanneer gaan we?!’
We benadrukken nog maar eens wat dat allemaal zou betekenen:
– Een nieuwe school met kinderen en leraren die hun taal niet spreken. Een nieuwe taal leren, naast al het andere schoolwerk. Dat dat best heel lastig zal zijn en dat ze eerst niemand zullen kunnen verstaan.
-Dat ze de zwemclub voorlopig vaarwel moeten zeggen en dat het maar de vraag is of ze in Noorwegen wel kunnen zwemmen.
-Dat het betekent dat ze hun vriendjes en vriendinnetjes hier achter zullen moeten laten en voor een hele lange tijd niet zullen zien…
Bij dat laatste begint J. toch wel een beetje bezorgd te kijken. Dat zou betekenen dat hij zijn vriendinnetje voor een hele tijd niet zal zien. Ze zijn kop en kont samen en gedragen zich als een getrouwd stel. En dat op 7-jarige leeftijd… ‘Maar kan ik haar wel bellen dan?’ vraagt hij. Natuurlijk kan dat, stellen we hem gerust. Bovendien kunnen ze ook bellen met beeld, zodat ze elkaar ook kunnen zien. ‘Dan is het goed.’zegt hij. ‘Mag ik dan nu weer verder steppen?’ Een lange afstandsrelatie is blijkbaar voor hem geen enkel probleem. Ook A. heeft haast om terug te keren naar haar boek en kijkt ons vragend aan of ze ook geëxcuseerd is.
We knikken verbluft en weg stuiven ze… We kijken elkaar verbaasd aan. Hoe moeten we dit nu interpreteren? Zoals het lijkt? Doen wij te moeilijk? Of begrijpen ze gewoon niet echt wat het betekent? We besluiten er de komende dagen meerdere keren op terug te komen om zeker te zijn dat de kinderen goed doordrongen zijn van wat er staat te gebeuren.
Het is onvoorstelbaar wat je allemaal kunt regelen in een week. Wat in eerste instantie een lijst leek waar geen einde aan kwam, past nu inmiddels al op een A4-tje. Het is me gelukt om de paniek die me overmeesterde bij het maken en bekijken van het lijstje de kop in te drukken, door gewoon met punt 1 te beginnen. In eerste instantie werd het een punt afstrepen, drie punten erbij schrijven. Maar stug doormodderend, niet verder kijkend dan dat ene puntje, kon ik in de twee dagen daarna langzamerhand de A4-tjes samenvoegen. Waar een wil is, is een weg, blijkt maar weer.
Het allerbelangrijkste punt en het punt waar zo’n beetje alles van af hing, was de vrijstelling voor de leerplicht voor die drie maanden. Natuurlijk zouden de kinderen ook in Noorwegen naar school gaan, maar zonder die vrijstelling riskeerden we enorme boetes en zelfs gevangenisstraf. De moeite waard om dat maar goed te regelen dus. Google liet me lezen dat dat nog best lastig kon zijn, dus ik wapende me al voor een bureaucratisch gedoe van heb-ik-jou-daar. Gelukkig trof ik een leerplichtambtenaar die onze overwegingen waardeerde, om eerst drie maanden proef te draaien in Noorwegen als gezin, in plaats van over een half jaar misschien permanent over te gaan, zonder precies te weten wat dat inhield. Bovendien begreep ze de tijdsdruk en regelde binnen no time een beschikking.
Het volgende punt was het vinden van een school. Na enig zoeken en rondbellen vonden we in de buurt van waar we waarschijnlijk zouden komen te wonen, een school, die speciaal voor kinderen in die gemeente die (nog) geen Noors spraken, leerkrachten hadden aangetrokken en hiervoor speciale klassen en leerprogramma’s hadden. De kinderen zouden deels apart les krijgen en deels les krijgen in de reguliere klassen. Nu was de vraag of zij op heel korte termijn plek hadden voor twee extra leerlingen. Bovendien, of zij plek hadden voor twee leerlingen die nog geen officiële Noorse inwoners waren. Dit bleek, tot onze verbazing, totaal geen probleem. Tuurlijk was er plek. Er werd gewoon een extra leerkracht aangetrokken, mocht dat nodig zijn. Een visum, verblijfsgunning, D-nummer, bewijs van inschrijving in Noorwegen? Was allemaal niet nodig. Kinderen hadden recht op onderwijs. Punt. Wisten we al waar we kwamen te wonen? Want dan gingen ze alvast een taxi regelen die de kinderen zou ophalen en brengen naar school. Op mijn sputters dat ik de kinderen zelf wel naar school kon brengen, omdat de taxi waarschijnlijk veel te duur zou zijn voor ons, begonnen ze hartelijk te lachen. Ben je mal, dat betaalde de school! Dat was in Noorwegen normaal. Woonde je meer dan 4 km van de school af, dan werden je kinderen kosteloos opgehaald en thuisgebracht. Nadat we afgesproken hadden dat ik zou bellen zodra we in Noorwegen waren aangekomen, legde ik verwonderd de telefoon neer en zette een vinkje voor het puntje school. Drie minuten later kreeg ik nog even netjes per mail bevestigd wat we in ons telefoongesprek hadden besproken.
Gezien het feit dat ik al een week lang tevergeefs probeerde contact te krijgen met iemand van onze eigen school, ofwel telefonisch ofwel via de mail, om het feit te bespreken dat de kinderen waarschijnlijk de eerste drie maanden niet op school zullen komen, voelde dit wel een beetje als een verademing. Wanneer het me uiteindelijk wél lukt om iemand van onze school aan de telefoon te krijgen, begrijp ik dat ze het er inderdaad over gehad hebben, maar blijkbaar is het nog niet gelukt om mijn mailtje te beantwoorden of in ieder geval de ontvangst te bevestigen. Hij zou mijn telefoontje doorgeven aan de verantwoordelijke. Verder nog iets? Later hoor ik dat de namen van de kinderen al van de tafeltjes zijn gehaald. Dus.
Nu begrijp ik wel dat het de laatste week van de zomervakantie was en er officieel nog niemand aanwezig was, bovendien hartstikke druk in de aanloop naar een nieuw schooljaar, maar een mailtje of telefoontje ter bevestiging had ik toch wel prettig gevonden en op prijs gesteld. Uiteindelijk krijg ik pas een week nadat de scholen weer zijn begonnen een mailtje ter bevestiging. Het is duidelijk waar de prioriteiten liggen. Uit het oog, uit het hart. Zoiets.
Maar, de school in Noorwegen is geregeld en daarmee kan ik voldoen aan de eis die de leerplichtambtenaar gesteld heeft voor de vrijstelling van de leerplicht voor drie maanden. Ik kan weer verder met mijn lijstje: Huisvesting…
