Het huis lijkt een droom. Op een heuvel, tegen de bosrand, aan het eind van een doodlopende weg. Ons ideaalbeeld zo ongeveer. We hebben de woning na lang zoeken gevonden op Finn.no, de Noorse Markplaats. Wij waren op zoek naar een volledig gemeubileerde woning en dat maakte de zoektocht heel wat lastiger. Uiteindelijk vonden we er twee in de buurt van Marcel ’s werk. Deze woning had echter qua locatie absolute voorkeur. De kans bestond dat we in de winter ingesneeuwd raakten, maar hé, wij wilden toch het échte Noorwegen proeven?! In een uitgebreide mail stel ik ons voor en hoop op een snelle reactie. De eigenaars reageren wel snel, maar hebben al een aantal andere gegadigden voor het huis. Toch willen ze nog wel met M. afspreken, die in Noorwegen is om te werken. Dan is het al snel rond. De charme van M. is tenslotte onweerstaanbaar. Ook het puntje huisvesting kunnen we van ons lijstje schrappen.

Voordat we vertrekken appen we zoals afgesproken met de eigenaren van het huis in Noorwegen wanneer we denken aan te komen. Het is half twee ’s nachts en we hopen zo rond vijf uur ’s middags op de plek van bestemming te zijn. Het is ruim 1400 km. We hopen dat de kinderen de eerste paar uren zullen slapen zodat de reis voor hun niet zo lang zal zijn. De eigenaresse belt rond zeven uur ’s ochtends op. Ze vraagt of er iets is dat we niet lusten of mogen eten vanwege allergie of zoiets? Want dan zorgt ze dat er tegen vijf uur een pan warme soep klaar staat. Dat zal vast lekker zijn na die lange reis. En ze zal ook alvast wat boodschappen doen, zodat we de volgende ochtend niet direct boodschappen hoeven te doen. ‘Have a quick and safe journey!’ Verbouwereerd stamel ik een dank-je-wel, maar deze verdwijnt in de pieptoon van de telefoon. Ze heeft al opgehangen.

Tot nog toe is de Noorse stugheid en gereserveerdheid, waar overal op internet voor gewaarschuwd wordt, ver te zoeken. Als dit een voorbode is van wat ons te wachten staat in Noorwegen, dan tekenen we ervoor!

Terwijl het landschap in de uren die volgen langzaam verandert, kijken we reikhalzend, maar ook vol spanning uit naar de komende drie maanden in Noorwegen. De eerste week in Noorwegen zullen we nog het een en ander ter plekke moeten regelen om hier echt drie maanden te kunnen blijven zonder in de problemen te raken met bijvoorbeeld de Noorse belastingdienst, maar dat lijkt ons, gezien wat we in de afgelopen week voor elkaar hebben gekregen, een peulenschil. (Hoe kan een mens zich vergissen, maar daarover later meer!) Ik ben nog het meest benieuwd naar de school en hoe het de kinderen daar zal vergaan in de komende weken. Tenslotte hangt daar uiteindelijk zo’n beetje alles van af…