Weer sta ik tot mijn enkels in ijskoud water, met slijmerige algen en kriebelbeestjes tussen mijn tenen. Gehaast peddelt een ruggezwemmer zich over mijn grote-teen-gebergte en verdwijnt in wat groenige slierten, die aan mijn kleine teen zijn vast blijven haken. De teen die normaal gesproken altijd precies achter de poot van een tafel blijft haken, waardoor je de eerste minuten vloekend door de grond gaat van de pijn en vervolgens wekenlang mankepotend door het leven