Terwijl ik mezelf door de toegangshekjes heen worstel met mijn tassen en de jassen van de kinderen die ze ergens onderweg hebben uitgetrokken en klem blijf zitten omdat één van de tassen tussen van die draai-ding-gevallen blijft haken, terwijl ik goochel met mijn portemonnee en de toegangskaartjes die ik ook nog tussen mijn vingers heb, terwijl ik roep naar mijn Oost-Indisch dove kinderen dat ze even moeten wachten, rennen de kinderen al de hoek om,

Als ze de bomvolle parkeerplaats op rijdt en de omgeving scant naar een vrije parkeerplek ziet ze de vrouw van de ene net wegrijdende auto naar de andere rennen. Hoewel ze haar bijna wekelijks ziet blijft het een bijzonder schouwspel. De vrouw met een knaloranje motorhelm op haar hoofd, een lange legergroene trenchcoat aan, die altijd scheef hangt door het gewicht van een dik boekwerk dat nét boven de rand van de zak uitsteekt en

Die arme man, hij kan er ook niks aan doen. Alleen ik vind hem eng. Terwijl we zitten te wachten: gezellig een familie-uitje, doe ik mijn uiterste best niet aan hem te denken. Griezel. Ik verlies me zogenaamd in een verschrikkelijk boeiend artikel in de Linda, maar lees geen letter. In mijn hoofd duim ik dat hij ziek is. (Niets ernstigs, dat hoeft niet, als hij er maar gewoon niet is.) Helaas, lyrisch vrolijk komt

(Dit verhaal berust compleet op fantasie. Gelijkenissen of overeenkomsten met andere mensen en buurten berusten volledig op toeval.) De meeste wijken hebben een buurtsuper. Wij hebben een buurtmama. Alle kinderen weten de weg naar haar te vinden, zijn welkom, zijn stapelgek met haar. Alle kinderen kunnen het van haar hebben als ze de wind van voren krijgen, op niet mis te verstane wijze en in zeer duidelijke taal. Waar de meesten van ons een grote

Paniek trekt als een vloedgolf door mijn bijna naakte lichaam. Niet nu. Niet juist nu. Ik probeer me te ontspannen. Dat is tenslotte de bedoeling. Ontspanning. Totale ontspanning en genot. “Een weldaad voor lichaam en geest.” Maar hij fladdert door mijn onderbuik, zoekend naar een uitgang, de vrijheid. Ik gun mezelf niet zo snel zo’n luxe. Want zo zie ik dat echt. Decadente luxe. Mjn man is aan het werk, de kinderen zijn naar school.