Een beetje nerveus ben ik wel. Al een tijdje correspondeer ik met een lezeres van mijn Piekjes. Alles lijkt te kloppen, het klikt. Toeval wil, dat ze ook nog eens in de buurt woont. Dus, onlangs de stoute schoenen aangetrokken en afgesproken om te gaan hossen door de bossen met onze hondenmaatjes. Ik heb er zin in, maar ik zou Piekje niet zijn, als ik geen beren op de weg zie. Zo, via de mail

Stuiterend van enthousiasme zitten de kinderen achterin en laten de auto op zijn wielen dansen. ‘Daar! Ik zie hem al! Hij brandt al! Daar nog één! Gaan we naar die, of die? Of die dan! Díe is groot!’ Met hun neuzen tegen het raam speuren ze de landerijen naast de N34 af en raden naar onze plek van bestemming. Ik houd mijn hart vast. Hoe houden we die oneindige energiebommen straks in vredesnaam onder de

Mijn zoon is Wild van Freek. Zoals zovelen. Moeders niet uitgesloten. Zelfs ik heb de neiging om door de televisie heen te duiken en mee te springen in het diepe. Hij heeft gewoon een hoge aaibaarheidsfactor en bovendien doet hij wat ik ook wel zou willen doen als dagbesteding. (Behalve dan het vele reizen.) Dat wilde enthousiasme is gewoon verrekte lekker. Hij houdt dat ook al zoveel afleveringen vol, dat ik denk dat het niet

Noem het gemakzucht, luiheid, het ontbreken van discipline, maar overduidelijk ben ik de controle kwijt en zijn de teugels uit mijn handen gegleden. Het loopt de spuigaten uit. Binnen een paar weken tijd zijn we van netjes vragen, bij het ongevraagd, te pas en te onpas en ongelimiteerd geestdodend zombiekijken aanbeland. De kinderen zijn nog niet wakker of ze denderen de trap af naar beneden, de kijkdoos gaat aan, de tablets op schoot en afwisselend

Langzaam wordt hij wakker. Het duurt lang voordat de geluiden die binnen druppelen ook connectie maken met zijn brein en namen, beelden en herinneringen oproepen. Tegelijkertijd met het besef van de betekenis van de geluiden wordt hij zich bewust van de ijzeren greep om zijn hart. Zijn borstkast lijkt verpletterd te worden onder een loden last. Verwilderd opent hij zijn ogen en kijkt lodderig, versufd om zich heen. In eerste instantie ziet hij alles door